Verjaring: hebben gemeenten een bijzondere positie?

Wanneer grond zonder toestemming in gebruik wordt genomen door deze bijvoorbeeld bij een tuin te betrekken, betreft die grond vaak gemeentegrond. Het zal een gemeente doorgaans minder snel dan een reguliere grondeigenaar opvallen dat haar grond wordt gebruikt door een ander.

Om die reden hebben beroepen op verjaring regelmatig betrekking op gemeentegrond. In deze blog zal in worden gegaan op de vraag of gemeenten een bijzondere positie innemen in verjaringszaken.

Voor een geslaagd beroep op verkrijgende of bevrijdende verjaring ten aanzien van gemeentegrond gelden dezelfde wettelijke eisen die van toepassing zijn op de verjaring van reguliere grond.

Een van die eisen is dat sprake dient te zijn van ‘bezit’ van de grond.

Uit een grote reeks aan uitspraken van onder meer het Gerechtshof ’s-Hertogenbosch en het Gerechtshof Amsterdam volgt dat er hogere eisen worden gesteld aan de inbezitneming van gemeentegrond.

De reden daarvan is dat de gemeente als grondeigenaresse een andere positie inneemt dan een reguliere eigenaar. Het is namelijk vaak zo dat grond die in eigendom toebehoort aan een gemeente, zonder een aanwijsbare juridische basis door (rechts)personen worden gebruikt en de gemeente die situatie vervolgens gedoogt.

Als het gedogen van dat gebruik van gemeentegrond het risico met zich brengt dat de gemeente haar eigendom verliest, kan dat de uitoefening van de overheidstaken door de gemeente bemoeilijken. Als de eigendom van de grond door verjaring overgaat, is de grond immers niet meer toegankelijk voor de gemeente. Bovendien zou daardoor het risico kunnen ontstaan dat de gemeente gebruik van gemeentegrond in de toekomst minder snel zal gedogen.

In het geval van gemeentegrond is dus minder snel sprake van het voor verjaring vereiste bezit. De gemeente neemt daardoor een bijzondere positie in als het gaat om verjaring.

Dit artikel is geschreven door Anne van Wijk-Driessen en Dave Trip. Heb je een vraag over verjaring? Neem dan vrijblijvend contact op.