Zijn de erfgenamen die zijn genoemd in de verklaring van erfrecht altijd definitief?

Wanneer een notaris in een verklaring van erfrecht vaststelt wie de erfgenamen zijn, mag je er dan vanuit gaan dat dit klopt? Volgens de wet mag je normaal gesproken inderdaad vertrouwen op de juistheid van de verklaring van erfrecht. Maar wat als er toch discussie ontstaat over wie de rechtmatige erfgenaam is? Een zaak bij de rechtbank Den Haag laat zien dat dit niet altijd zo eenvoudig is.

De overledene, die we ‘erflater’ noemen, had sinds 1986 een partner, Anne. Ze woonden samen en voerden een gemeenschappelijke huishouding. In 1999 maakte erflater een testament waarin hij Anne benoemde tot zijn enige erfgenaam, met de bepaling dat Anne alleen erfgenaam is als de samenwoning tussen de erflater en Anne eindigt door zijn overlijden. In 2000 schreef erflater zich echter in op een ander adres, nadat hij een eigen woning had gekocht. Vanaf 2012 woonde hij in zijn eigen woning. Hij werd ziek en tijdens zijn ziekte werd hij verzorgd door Anne en haar dochters. Hij overleed in juli 2020.

Na zijn overlijden meldde Bea, de zus van erflater, zich. Ze had al 35 jaar nauwelijks contact met hem gehad, maar een notaris gaf in oktober 2020 een verklaring van erfrecht af waarin Bea tot enig erfgenaam werd benoemd. De notaris baseerde zich op het feit dat erflater sinds 2000 op een ander adres stond ingeschreven en concludeerde dat de samenwoning met Anne daardoor was beëindigd. Bea begon vervolgens met afwikkelen van de nalatenschap.

Anne was het hier niet mee eens en stapte naar de rechter. De rechtbank moest beoordelen hoe het begrip “samenwoning” uit het testament moesten worden uitgelegd. Was de samenwoning geëindigd toen erflater zich in 2000 op een ander adres inschreef?

De rechtbank oordeelde dat de inschrijving op hetzelfde adres niet doorslaggevend was voor het aannemen van een samenwoning. Erflater beschouwde de periode vanaf 1986 als samenwoning, ondanks dat hij niet altijd op hetzelfde adres stond ingeschreven. Het testament gaf duidelijk aan dat erflater Anne vanaf die tijd als zijn partner beschouwde.

Anne bracht veel bewijs aan om te laten zien dat de samenwoning tot aan het overlijden van erflater voortduurde. Ze legde bijvoorbeeld verklaringen, foto’s, een videoboodschap van erflater voor. Bea kon hier onvoldoende tegenin brengen. De rechtbank concludeerde dat de samenwoning inderdaad pas met het overlijden van erflater eindigde, waardoor Anne de enige erfgenaam was.

Anne stelde Bea aansprakelijk voor de schade die Bea had veroorzaakt door zich ten onrechte als erfgenaam te gedragen en de nalatenschap al af te wikkelen. Bea verdedigde zich met de verklaring van erfrecht en stelde dat zij niet verantwoordelijk was. De rechtbank vond echter dat Bea onrechtmatig had gehandeld. Bea had vastgehouden aan de verklaring van erfrecht van de notaris, zelfs nadat ze wist dat erflater feitelijk bij Anne bleef wonen na 2000. Ze had verder onderzoek moeten doen, zeker toen ze geconfronteerd werd met het bewijs van Anne.

Deze zaak toont aan dat een verklaring van erfrecht niet altijd definitief is. De rechter kan het laatste woord hebben en het is cruciaal om alle relevante feiten en bewijzen te presenteren. Advocaten moeten dus grondig te werk gaan om ervoor te zorgen dat de juiste persoon als erfgenaam wordt erkend.

Heb je te maken met een soortgelijke situatie of twijfel je aan de juistheid van een verklaring van erfrecht? Neem dan contact met ons op. Wij staan klaar om je te helpen.

Uitspraak lezen?Klik hier: https://deeplink.rechtspraak.nl/uitspraak?id=ECLI:NL:RBDHA:2022:10016