Bevorderingsverbod. Online reclame voor illegale aanbieders van kansspelen. (AB 2020/213)
Last onder dwangsom: strijd met bevorderingsverbod. Wervende tekst op website en banners naar illegale online kansspelen kunnen worden aangemerkt als reclame.
De Afdeling oordeelt dat uit de wetsgeschiedenis van de WoK en de Loterijwet 1905 blijkt dat het maken van reclame voor aanbieders van kansspelen onder het bevorderingsverbod van artikel 1, eerste lid, aanhef en onder b, van de WoK
valt. De Afdeling vindt bevestiging voor haar oordeel in de memorie van toelichting bij het wetsvoorstel tot wijziging van de WoK, de Wet op de kansspelbelasting en enkele andere wetten in verband met het organiseren van kansspelen op afstand
(Kamerstukken II 2013/14, 33 996, nr. 3), waarin staat vermeld dat het duidelijk is dat in ieder geval wervings- en reclamediensten ten behoeve van (illegale) kansspelen onder dit begrip vallen. De KSA heeft in dit verband mogen verwijzen naar het arrest van het gerechtshof Den Haag van 19 november 1998, NJ
1999/679 waarin het gerechtshof heeft geoordeeld dat onder het begrip bevorderen ook het maken van reclame valt. De conclusie is dat het maken van reclame voor online kansspelaanbieders die niet over een vergunning ingevolge de WoK beschikken onder het bevorderingsverbod valt en dat de in de last onder dwangsom verboden gedraging nauwkeurig, duidelijk en ondubbelzinnig in artikel 1, eerste lid, aanhef en onder b, van de WoK is omschreven. Het legaliteitsbeginsel is niet geschonden. De KSA was in zoverre bevoegd een last onder dwangsom op te leggen.
